“Ze had haar koffer de avond ervoor al gepakt. Ik maakte het ontbijt klaar en we aten. Zo zitten we al achtentwintig jaar. Waar zijn die jaren gebleven?
‘Ik weet niet eens of hij me zal herkennen,’ zei ze.
‘Blijf je als hij je niet herkent?’
Ze keek me aan. Harriët Asgaard. Ik ben geworden wie zij ziet, dacht ik.
Het was harder gaan waaien. Boven de stadsvijvers kwam een helikopter aanvliegen, in de richting van het Rigshospital. Het zou lastig worden om te landen. De lucht beukte heen en weer tussen onze gevels en de gevels aan de overkant van de straat. In de binnentuinen klapperde en rammelde van alles.
‘Vergeet je niet de makelaar te bellen?’ vroeg ze.
Ik stond op om onder de douche te gaan. ‘Ja, ik zal bellen.’”
Uit: Jens Christian Grøndahl, De storm. Uit het Deens vertaald door Femke Muller. Uitgeverij Meulenhoff, Amsterdam 2019
Over Jens Christian Grøndahl: https://nl.wikipedia.org/wiki/Jens_Christian_Grøndahl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten