Over Martin Linnartz' interesse in insecten en bloemen is wel eens door de dichter Paul Haimon met Maria Sybilla Merian vergeleken. Kunstdocent Piet W. Frederiks wees zo’n 25 jaar geleden op een zekere verwantschap met Vincent van Gogh: ‘Bij beiden’, zo schreef hij, ‘heeft het uiterste realisme het karakter van een zekere bezonnenheid, van toewijding, of zoals Van Gogh het roerend noemde: van trouw.’
Zelf meen ik in de landschappen die Linnartz met kleurpotlood opbouwde, maar ook soms in zijn etsen, een zekere verwantschap met de vroegzeventiende-eeuwse schilder Hercules Segers te ontdekken: de zorgvuldig opgebouwde landschappen, de rijke verbeelding, de gedetailleerde uitwerking, de sierlijkheid, de nauwlettende observatie. Evenals Segers, zo komt het mij voor, is Martin Linnartz wel eens geneigd in zijn landschappen een zekere weemoedigheid tot uitdrukking te brengen, waardoor er samen met de in elkaar grijpende lijnen, een aangename structuur ontstaat. Compactere massa’s worden afgewisseld met lichtere velden. Het is een ingenieus procedé met een duidelijke Linnartz-factuur dat hem op weg helpt naast de waargenomen werkelijkheid ook zijn fantasie in te brengen. Hij voegt iets toe, zet het landschap naar zijn hand, verbindt zuivere waarneming met raadselachtige of decoratieve toevoegingen.
frb
Fragment uit het openingswoord bij Martin Linnartz’ tentoonstelling ‘Bildnerische Betrachtungen’ op 21 maart 2009 in Museum Het Land van Valkenburg. In 2011 was de tentoonstelling te zien in het Natuurhistorisch Museum in Rotterdam.
Afb. ‘Sprinkhaan’, ets, 40x33 cm, 1984
Over Martin Linnartz: https://rkd.nl/nl/explore/artists/50239
Geen opmerkingen:
Een reactie posten