“Hij liep door het bos met de hond in zijn armen. Hij wist niet meer hoe het gegaan was, op welke wijze hij was thuisgekomen. Maar hij herinnerde zich dat hij het meer zag en dat het donker was. Hij herinnerde zich dat het windstil was boven het water. Hij herinnerde zich dat hij op benen liep die hem nauwelijks konden dragen en hij herinnerde zich dat hij zijn moeder op de stenen trap zag, waar ze in haar badjas stond. Hij herinnerde zich dat de contouren van zijn moeder diffuus waren, dat de begroeiing rond het huisje besloeg door zijn tranen. Hij herinnerde zich dat mama een paar stappen het gazon op deed, dat ze hem met een soort verbazing aankeek. En hij herinnerde zich dat zij op het grasveld in elkaar was gezakt en dat ze het in vertwijfeling uitschreeuwde, en dat het meer antwoordde.”
Uit: Alex Schulman, De overlevenden. Vertaald uit het Zweeds door Angélique de Kroon. Uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam 2021
Alex Schulman: https://en.wikipedia.org/wiki/Alex_Schulman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten