“Op de ochtend dat de uitslagen werden bekendgemaakt ging ik in verwachting daarvan met Elena naar de McDonald’s in de buurt van de school. Zij was bang haar ouders teleur re stellen, ik was bang om mijn droom over revanche niet waar te maken. Onder het tafeltje waarop onze plastic koffiebekers stonden hield ze mijn hand vast. Ze streelde mijn haar en fluisterde, Het komt wel goed, het komt wel goed. Toen we in de straat van de school kwamen, zocht ik mijn naam en die van Elena tussen de uitslagen die op de muren waren aangeplakt en ik zag dat ik geslaagd was voor voor het examen en zij ook. Ik had een eervolle vermelding, we schreeuwden van blijdschap en ze omhelsde me. Nadya, haar moeder, nodigde ons uit om die avond thuis een feestje te vieren en diezelfde avond besloot ik me in te schrijven bij de faculteit geschiedenis van de universiteit, net als Elena, om haar te imiteren. Ik zou student worden, door het woord student werd ik radicaal afgesneden van onze wereld, iemand die in het dorp zei Ik studeer aan de universiteit was als iemand die sprak over Mijn buitenhuis of Mijn werkster, gaf een duidelijke, definitieve grens aan waar je niet overheen kon – en ik ging naar de andere kant van die grens.”
Uit: Édouard Louis, Veranderen: methode. Uit het Frans vertaald door Reintje Ghoos en Jan Pieter van der Sterre. Uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam 2022.
Over Édouard Louis: https://nl.wikipedia.org/wiki/Édouard_Louis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten