“De uitgeputte herfst, niet eens meer gewarmd door de schaarse zonnestralen, verliest een voor een zijn schaarse kleuren. De grote gloed van zijn opvlammend gebladerte, dat de hele middag en ochtend de luisterrijke illusie van een zonsondergang schiep, is gedoofd. Alleen de dahlia’s, de afrikaantjes en de gele, paarse, witte en roze chrysanten fonkelen nog op het donkere en trieste gelaat van de herfst. Als we om zes uur ’s avonds door de grauwgrijze Tuilerieën lopen, kaal onder de donkere hemel waarin de zwarte bomen tak voor tak hun krachtige en subtiele wanhoop beschrijven, licht plots in de duisternis een perk met herfstbloemen op en toont onze ogen, gewend aan horizonten in astinten, een wulpse felheid. De ochtenden zijn zachter. Nu en dan schijnt de zon nog, en als ik het terras aan de waterkant verlaat, zie ik vóór mij, op grote stenen trappen, mijn schaduw tree na tree afdalen.”
Uit: Marcel Proust, Zeewind op het platteland. Zeventien rêverieën en een verhaal. Vertaald en van een voorwoord voorzien door Kiki Coumans. Uitgeverij Vleugels, Bleiswijk 2022
Over Marcel Proust:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Marcel_Proust
Over Kiki Coumans:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kiki_Coumans
Geen opmerkingen:
Een reactie posten