En toen begon het te regenen, eerst zacht maar al snel harder
de miezerfase was kort, het kwam nu al met bakken uit de hemel
een gigantische hoeveelheid van enorme proporties werd over
ons uitgestort zodat de planten die in de periode van droogte
hun bloemen hadden laten vallen nu ineens weer baadden
even dan, want al snel werd baden waden en niet lang daarna
hun kopjes tegen de grond gewerkt, geen redden meer aan
in tegenstelling tot de vijver die binnen
een half uur van getij was veranderd
en een zeewaardige vloed nabootste
waarmee niet in de laatste plaats de vissers
erg tevreden waren, maar ook de insecten
gaven geen krimp, knap vond ik dat, zo weinig wegen
en toch hele druppels op je rug kunnen dragen, daar
konden wij mensen tot op het bot verkleumd
een voorbeeld aan nemen in zo’n striemende plensbui
die je kleren doorweekte want het hoosde
en het woei en de regen werd je
als het ware in je gezicht gesmeten
als een klap van iemand die je liefhad
het had nog nooit zo geregend als nu
het regende en het regende en het hield maar niet op
met regenen en dat was geen woord te veel gezegd
Uit: Vicky Francken, Röntgenfotomodel. Uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam 2017
Over Vicky Francken:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Vicky_Francken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten