“‘Ga je nicht maar gauw een kusje geven,’ zei mijn moeder toen ik de salon binnenging. (Ik zal niet ouder dan een jaar of vier zijn geweest, hooguit vijf.) Ik liep op haar af. Mijn nicht trok me naar zich toe, waarbij ze vooroverboog zodat haar schouder bloot kwam. Bij het zien van dat stralend blanke vlees werd ik bevangen door een vreemde duizeling: in plaats van mijn lippen te drukken op de wang die ze me voorhield, zette ik, gefascineerd door die oogverblindende blankheid, heel hard mijn tanden in haar schouder. Nicht slaakte een gil van pijn, ik van afgrijzen, en daarna spuugde ik vol afkeer op de grond. Ik werd vlug mee de kamer uit genomen, en ik geloof dat iedereen zo stomverbaasd was dat men vergat mij te straffen.”
Uit: André Gide, De graankorrel. Uit het Frans vertaald en van een nawoord voorzien door Mirjam de Veth. Uitgeverij Vleugels, Bleiswijk 2023
André Gide: https://nl.wikipedia.org/wiki/André_Gide
Mirjam de Veth: http://mirjamdeveth.blogspot.com/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten