Leon Janssen, zowel in zijn grote houtsneden als in zijn acrylschilderijen en olieverven, weet de ruimtes die hij neerzet met weinig middelen in een persoonlijke tragedie te veranderen. Tegenover schoonheid plaatst hij sluimerend geweld. Het herinnert aan die dromen waarvan je na ontwaken niet meer weet of je toeschouwer was of deelnemer. Stond je bij het dansfestijn afzijdig langs de kant, of was jij het zojuist die de zaal met een stijlvolle uitvoering tot ongekende hoogten opzweepte?
Deze kunstenaar heeft een wereld gecreëerd met man en vrouw als hoofdrolspelers. Medespelers zijn: een vriendelijke bulterriër, een bonte, exotische vogel en, in ‘De aanzegging’, een blauw doodskopje. Er verschijnt wel eens een zwemmer op het toneel, achter de coulissen is altijd wel een roeiboot te vinden, want het water blijft lonken.
De mensen in het werk van deze kunstenaar zoeken contact met elkaar, of houden dit juist af. De bader in ‘Het park’ heeft al zijn aandacht gericht op de verleidelijke vrouw die een vrucht plukt. Zij staat aan de zijde van het water waar het paradijs is. Maar wat speelt zich af aan de overkant, waar tegen de markante contouren van een mediterrane villa een vrouw met geheven armen voortsnelt? Janssen brandt haar strakke schaduw haast in het gras vast, als wil hij haar tegenhouden. En wat doet die man in maatpak, de voeten lichtjes gespreid, handen in de zak? Het versterkt de broeierige sfeer, zonder die te laten overheersen, roept raadsels op die onbeantwoord moeten blijven. Zijn het, zo vraag ik me af, de vrouwen die meestentijds ongenaakbaar blijven, ligt het aan de hooghartigheid van de mannen? Een werk van Janssen voltooit zich pas in het hoofd van de kijker. Die neemt de draad weer op, of ontdekt zijn eigen verhaal, heel anders, maar evengoed helemaal waar.
Zo schildert Leon Janssen overpeinzingen tot klein drama uit. Herinnering wordt bij hem heimwee, beelden rijgen zich aaneen tot een kleurrijke dans. Dan, ineens, verstilt hij ze. Kijk dan maar eens naar de glimlach van de mooie vrouw, het fonkelende licht op haar lippen, het schuin geheven hoofd van de man! Aankondigingen zijn het tot wat zich niet laat verwezenlijken. Afkondigingen van het onvoleindigde, in steeds andere variaties, tot in de uiterste hoeken van doek of papier stevig in kleur gepakt.
(Afb. boven: 'Straat'. Tempera / olieverf)
Uit: Frans Budé, Het perfecte licht. Uitgeverij Scorpio, Eckelrade 1999 Website Leon Janssen: https://www.leonjanssenart.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten