“Nog hoor ik hoe mijn grootvader zei alles wat geschreven wordt is nonsens. Dus hoe kan hij op de gedachte komen duizenden bladzijden nonsens te schrijven. Steeds had hij de meest ongelooflijke denkbeelden, maar voelde dat hij met deze denkbeelden faalde. We falen allemaal, zei hij steeds weer. Dat is ook voortdurend mijn leidende gedachte. Uiteraard had ik geen notie van wat falen is, wat falen betekent en beteken kan. Ofschoon ik zelf een onafgebroken proces van falen doormaakte, ik faalde zelfs ongelooflijk consequent: op school. Mijn inspanningen baatten niets, mijn pogingen me steeds weer te verbeteren werden in de kiem gesmoord. Mijn onderwijzers hadden geen geduld en duwden me steeds dieper het moeras in, terwijl ze me eruit hadden moeten trekken. Ze trapten me waar ze maar konden.”
Uit: Thomas Bernhard, Een kind. Vertaald uit het Duits door P. P. J. Klinkenberg. Uitgeverij De Arbeiders Pers (serie privé-domein), Amsterdam 1984
Thomas Bernhard: https://nl.wikipedia.org/wiki/Thomas_Bernhard
Geen opmerkingen:
Een reactie posten