“Hij maakte een halve liter gin met koud water soldaat terwijl de ander een bladzijde schreef. Een glaasje per regel, dat was niet te veel. Iemand zien schrijven vond hij iets fascinerends. Het was een van de weinige taferelen die helemaal op zichzelf stonden, die niets van de beschouwer vroegen. Weliswaar deed het een beroep op zijn geduld, maar daar had hij genoeg van, zoveel dat hij soms dacht dat er daardoor geen ruimte meer was voor nog iets anders. De tijd nodig om van wat hij zei een goedlopende en netjes uitgeschreven pagina te maken was zo om. Daarom hechtte hij aan breedsprakigheid. Het leek of er niets gebeurde, maar hij zag – niets meer en niets minder – een scène; in het halfduister van het kantoor zag hij hoe zich vaag een schim aftekende. Gebaren schiepen altijd een perspectief, en helemaal als het de gebaren betrof van iemand die schreef. De beweging van de arm, van de hand, van de ogen, van de pen, was een intentie die net zo bol stond als een blaas vol lucht met schimmen erin.”
Uit: César Aira, De haas. Vertaald uit het Spaans door Adri Boon. Uitgeverij Koppernik, Amsterdam 2023
César Aira: https://nl.wikipedia.org/wiki/César_Aira
Adri Boon: http://nl.schwob-books.eu/translator/25/adri-boon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten