Als we ons dan toch moeten kleden,
tegen kou bijvoorbeeld, of in naam van iets,
in resten van dit of dat verleden,
verhalen en geheugensteuntjes die niets
vertellen dan dat we er al waren
in de tijd die bestond voor dit heden –
als wij onszelf alleen in het nu kunnen bewaren
door onszelf voortdurend uit te vinden in het nu
dan liefst eenvoudig aan de hand van kleding.
Je zit aan tafel. Opeens zie je hoe iemand
ijs overstak, hoe hem de kou beving
of een ander einde en je zegt: kijk,
hier heb je zijn schoenen, leren mantel, wanten.
‘Waar is de tijd? Hier is de tijd.’
Esther Jansma (1958-2025)
Zij overleed op donderdag 23 januari.
Het gedicht is uit haar dichtbundel Hier is de tijd. De Arbeiderspers, Amsterdam 1998
Over Esther Jansma: https://nl.wikipedia.org/wiki/Esther_Jansma
Geen opmerkingen:
Een reactie posten