“Ik heb je dit verhaal al verteld, maar ik zal het nog een keer vertellen. Toen ik klein was en mijn moeder bij de paarden werkte, speelde ik de hele dag dat ik een paard was. Ik at haver met stroop uit de voederbak. Ik dronk uit de watertroggen. Wanneer ik rende galoppeerde ik. Ik zocht aan de rand van het bos twee stokken van de juiste lengte en hield ze in mijn handen als voorbenen. De stokken hielpen me om mezelf als een paard te zien, te voelen. Het is mijn menselijke vorm die me in staat stelt mezelf als een mens te zien, te voelen. Zonder de arm is dat veel moeilijker. Als jij hier was zou je me vertellen dat je hoe dan ook verliefd op me zou zijn geworden toen we elkaar ontmoetten. Zelfs als ik een paard was, zou je zeggen. Zelfs nu, zou je zeggen. Zelfs nu zou je verliefd op me worden.”
Uit: Anne de Marcken, Het duurt voort en dan is het voorbij. Vertaald uit het Engels door Karina van Santen en Martine Vosmaer. Uitgeverij Koppernik, Amsterdam 2025
Anne de Marcken: https://www.koppernik.nl/auteurs/anne-de-marcken/
Karina van Santen en Martine Vosmaer: https://www.koppernik.nl/vertalers/karina-van-santen-en-martine-vosmaer/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten