Het eindeloze
Steeds lief was mij deze verlaten heuvel
En deze haag die voor het merendeel
De verre einder aan mijn oog onttrekt.
Maar telkens als ik hier te kijken zit,
Verbeeld ik mij daarachter grenzeloze
Ruimten, en bovenmenselijke stiltes,
En allerdiepste rust, zodat de angst
Haast om mijn hart slaat. En als ik de wind
Hoor ruisen door die struiken, vergelijk ik
Zijn stem met deze eindeloze stilte,
En moet ik denken aan de eeuwigheid,
En aan de dode jaargetijden, en aan
Dit levende en zijn geluid. In deze
Onmetelijkheid verdrinken mijn gedachten:
En zoet is schipbreuk mij in deze zee.
Giacomo Leopardi, Versi (1826)
Uit: De Meesters. Wereldpoëzie van twintig eeuwen. Vertaald, samengesteld en van een nawoord voorzien door Paul Claes. PoëzieCentrum, Gent 2008
Giacomo Leopardi: https://nl.wikipedia.org/wiki/Giacomo_Leopardi
Paul Claes: https://nl.wikipedia.org/wiki/Paul_Claes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten