“In het ledikant slorpte Bernadeta met horten en stoten een teug lucht naar binnen, liet halfbakken een hese knor ontsnappen, waarna haar adem stokte. Buiten viel het gekrijs van een kerkuil te horen, daarna was het stil. Margarida hield op met duimendraaien. Ze strekte haar nek, keek naar de oude vrouw en even dacht ze dat het gedaan was. Dat haar laatste uur geslagen had. Maar uit het donkere ravijn van de mond kwam een zucht, Bernadeta ademde in en het gereutel ging weer door. En Margarida liet zich weer tegen de rugleuning van haar stoel vallen en hervatte op haar beurt het duimendraaien. Ze was een magere oude vrouw, met een hoofd als het kopje van een mus, strenge ogen, een onverbiddelijke mond, ingevallen wangen, een lange nek en kromme schouders. En ze bad. Arme Margarida, ze bad de hele nacht.”
Uit: Irene Solà, Ik gaf je ogen en je keek in de duisternis. Vertaald uit het Spaans door Adri Boon. Uitgeverij Cossee, Amsterdam 2024
Irene Solà: https://en.wikipedia.org/wiki/Irene_Sol%C3%A0
Adri Boon: http://nl.schwob-books.eu/translator/25/adri-boon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten