Karl Ove Knausgård over Edvard Munch (2)
"Telkens als ik Melancholie zie, sta ik versteld van de milde en bedroefde gezichten aan de hemel, die ook in mij ontstaan, ergens ver buiten het bereik van de reflectie. En grijpt de reflectie dan toch in, dan is dat bijvoorbeeld met de gedachte dat het trieste hoofd op het voorplan er eigenlijk nogal idioot uitziet en het schilderij een beetje dom maakt, alsof de gedachte het gevoel wil corrigeren, er de draak mee wil steken. Telkens als ik de vrouw en de man op het strand zie, sta ik versteld van de eenzaamheid die ze in zich hebben, en hecht mijn eigen eenzaamheid er zich aan vast, maar niet op een pijnlijke manier, het is meer of ik haar ineens ontdek en begrijp dat ze een fundamentele voorwaarde is voor iedereen, dat het er in het leven eigenlijk om gaat die eenzaamheid te overwinnen. Want al die schilderijen zijn existentieel geladen, en de lading ligt in de gevoelskracht, die het overigens banale overschaduwt. Dat is volgens mij de enige reden waarom juist Munchs schilderijen die tijd en die stijlepoche hebben overleefd. Voor het overige was het symbolisme al bijna dood nog voor het bestond."
Uit: Karl Ove Knausgård, Zoveel verlangen op zo'n klein oppervlak. Een boek over de schilderijen van Edvard Munch.Uit het Noors vertaald door Sofie Maertens en Michiel Vanhee. Uitgeverij Atheneum-Polak & Van Gennep, Amsterdam 2018
Afbeelding: Edvard Munch, Melancholie, 1894-1896
Geen opmerkingen:
Een reactie posten