Karl Ove Knausgård over Edvard Munch (4)
"Dit schreef Munch zelf over zijn schilderijen uit de jaren negentig:
'Ik schilderde het ene schilderij na het andere op basis van de indrukken die ik ooit had verzameld – schilderde de lijnen en kleuren die zich op mijn innerlijke oog bevonden – op mijn netvlies.
Ik schilderde alleen wat ik me herinnerde, zonder er iets aan toe te voegen – zonder details die ik niet meer zag. Vandaar de eenvoud van de schilderijen – die schijnbare leegte.
Ik schilderde echo's uit mijn jeugd – in de vage kleuren van die tijd.
Door de vertroebelde kleuren, lijn en vorm te schilderen die ik ooit had gezien – hoopte ik de sfeer van toen weer te geven, net als een grammofoon.
Zo ontstonden de beelden van mijn Levensfries (beelden die het totale leven weergeven -red.).'
Hij schilderde met andere woorden zijn herinneringen, en probeerde de gevoelens die ze toen in hem opwekten opnieuw tot leven te brengen. De herinneringen waren definiërend, of werden het terwijl hij ze schilderde; het waren die herinneringen vanwaaruit hij zichzelf begreep, of waarin hij op zoek kon gaan naar wat hem had gemaakt tot de man die hij was."
Uit: Karl Ove Knausgård, Zoveel verlangen op zo'n klein oppervlak. Een boek over de schilderijen van Edvard Munch.Uit het Noors vertaald door Sofie Maertens en Michiel Vanhee. Uitgeverij Atheneum-Polak & Van Gennep, Amsterdam 2018
Afbeelding: Edvard Munch, De levensdans, 1899-1900
Geen opmerkingen:
Een reactie posten