Schrijver Willem Brakman in een interview, afgenomen door
J. Heymans (1):
"Onlangs schreef ik in De Gids een stukje over een object, een sardineblikje dat ik door de redactie kreeg toegestuurd. Daarin verwijs ik naar Kafka die zijn eigen sterven droomt en wakker wordt... en dat beroert hem diep. Er zit iets absurds tussen deze en gene zijde, tussen weten en vergeten. Beschouw ik dat sardineblikje in een museum als een object van kunst, dat gaat dat aan het gewone begrijpen voorbij. Het houdt iets ongrijpbaars, iets onverstaanbaars. Vandaar dat ik in de laatste zin van dat stukje opmerk dat ik nog een zwak auratisch licht zie hangen over de lusteloze naar koffie verlangende sloffers in een museum. Het niet-begrijpen is zo ongeveer de laatste hoop die ons is bijgebleven in een door en door gerationaliseerde wereld waarin alles met een druk op de knop afroepbaar is. Dat heeft voor mij iets bekoorlijks. Gelukkig blijft er nog iets over wat we niet kunnen begrijpen. Met al onze computers en menu's lopen we toch nog ergens te pletter."
Willem Brakman in J. Heymans, Geest en stof. Uitgeverij Flanor, Nijmegen 2020
Geen opmerkingen:
Een reactie posten