"Pas op zijn veertiende begreep Edward ten volle dat zijn moeder iets mankeerde, en hij kon zich de tijd niet meer heugen, zo rond zijn vijfde verjaardag, dat ze plotseling was veranderd. Net als zijn zusjes groeide hij op met haar afwijking als een onopvallend gegeven. Ze was een spookfiguur, een vriendelijke fee met holle ogen en waardig bruin haar, die net zo door het huis zwierf als ze door hun jeugd zwierf, nu eens praatgraag en hartelijk, dan weer afstandelijk, verdiept in haar hobby's en projecten. Op elk uur van de dag, en zelfs midden in de nacht, kon haar stuntelige spel in steeds dezelfde eenvoudige pianostukken te horen zijn, altijd met haperingen op dezelfde plaatsen.Vaak scharrelde ze in de tuin rond het vormeloze bloembed dat ze had gemaakt, pal in het midden van het smalle grasveld. Haar schilderwerk, vooral aquarellen – taferelen van verre heuvels met een kerkspits, omlijst door bomen op de voorgrond – droeg veel bij tot de algemene wanorde. Nooit spoelde ze een kwast uit of leegde ze het groenige water uit de jampotten of ruimde ze de verf en de lappen op of ordende ze haar verschillende probeersels – die geen van alle ooit werden afgemaakt. Ze droeg dagen achter elkaar haar schilderskiel, nog lang nadat een schilderaanval alweer was bedaard."
Ian McEwan, Aan Chesil Beach. Uit het Engels vertaald door Rien Verhoef, Uitgeverij De Harmonie Amsterdam / Manteau Antwerpen z.j.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten