"Net toen de vlinder helemaal ophield met trillen, werd ik door een vreemd fenomeen overvallen. Ik had het gevoel ontdubbeld te worden, wat ons overkomt als we met ons verstand een te groot verdriet proberen te verdoven. Op het landschap werd, in overdruk, een onzichtbare film neergelegd die een glacis of een ijslaag vormde, ondanks de bewegingen van de takken en het ruisen van de prille blaadjes. Ik moest aan de uitdrukking 'ijsheiligen' denken, die slaat op de dagen in de lente waarop de kou onverwacht de volop bloeiende natuur kan verlammen. Het was een bizarre maar evenzeer overweldigende ervaring: ik werd door een glazen wand gescheiden van het gras, de bloemen en de bomen. Ik zag de takken bewegen, de knoppen openspringen, maar ik voelde de wind niet meer, ik rook de geuren niet meer en ik kon ook niets meer horen, de vogels niet die kwinkeleerden, noch de auto's die ik op de weg voorbij zag rijden. Alles was puur, onthecht, glad en stil, ik baadde volledig in een verontrustende kalmte.
Ik zei bij mezelf: zo zal het zijn als ik dood ben."
Caroline Lamarche, Van de dieren en de mensen. Uit het Frans vertaald door Katelijne De Vuyst. Uitgeverij Vleugels, Bleiswijk 2020
Geen opmerkingen:
Een reactie posten