"Poechovs ziel begon te tuiten van de wirwar aan indrukken onderweg. Als door een nevel baande Poechov zich in een stroom ongelukkigen een weg naar Tsaritsyn. Dat overkwam hem altijd – bijna onbewust, zichzelf soms helemaal vergetend, liet hij zich door het leven langs allerlei kloven van de aarde jagen. Mensen rumoerden, rails kreunden onder de slagen van de met geweld ronddraaiende wielen, de leegte van de ronde wereld trilde in een stinkende nachtmerrie en omhulde de trein met een gillende lucht, terwijl Poechov samen met alle anderen aan de wind werd geregen, meegesleept en hulpeloos als een star lichaam. De indrukken verstarden Poechovs bewustzijn zozeer dat het de kracht niet meer had voor eigen, verstandige overpeinzingen. Zijn mond hing onderweg open – zo verbazingwekkend waren al die verschillende mensen."
Uit: Andrej Platonov, Verhalen. Uit het Russisch vertaald door Aai Prins. Bovenstaand fragment is uit 'De verborgen mens'. Uitgeverij Van Oorschot, Amsterdam 2019
Over Platonov: https://nl.wikipedia.org/wiki/Andrej_Platonov
Geen opmerkingen:
Een reactie posten