"Dit was het vreemdste: het was winter en de eerste lenteboden dienden zich aan. Soms kwamen er jongens langs op blote voeten met een sjaal om hun hals. In de greppels langs de kale velden kwam wat groen op; en de amandelboom strekte bleke takken ten hemel.
Toen het niet meer regende werd ook de zee zacht en helder. Stefano ging weer in de frisse lucht langs het strand wandelen en droomde loom dat Concia de dag dat ze op blote voeten in de winkel was geweest het einde van de winter had aangekondigd. De zee leek op een weide, maar de ochtenden en de nachten waren ijskoud en Stefano warmde zich nog aan de bak met hete as. De velden bestonden uit hard geworden modder; Stefano zag ze al kleur krijgen en geel worden en zich voorbereiden op de zomer en zo de kringloop van de jaargetijden voltooien. Hoe vaak zou hij dat daar nog meemaken?”
Uit: Cesare Pavese, ‘De gevangenis’. Vertaald uit het Italiaans door Anton Haakman. Opgenomen in Jouw land. Verzamelde romans, uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam 2001
Over Cesare Pavese:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Cesare_Pavese
Geen opmerkingen:
Een reactie posten