“Picasso en Apollinaire blijven onafscheidelijke makkers, sinds de schrijver in 1905 voor het eerst over de schilder schreef. ‘Men heeft van Picasso gezegd,’ zo begint het artikel, ‘dat zijn werk getuigt van een vroegere ontgoocheling. Het tegendeel is waar.’ ‘Pablo Picasso,’ schrijft hij elders, ‘is een telkens opnieuw opwakkerend vuur, een vlam die telkens verandert. En dat is van grote betekenis.’
Ook Guillaume Apollinaire, die voor zichzelf licht en vuur als symbool ziet, brengt op zijn terrein een vernieuwing op gang. Zijn bundel Calligrammes – half geschreven, half getekende gedichten – laat duidelijk zijn invloed na, in de Nederlandse poëzie heel sterk in het werk van Paul van Ostaijen. Dan is er nog de nieuwe kunststroming die Apollinaire meent te signaleren en die hij, naar Orpheus, het orfisme noemt. Nieuwe vormen worden gemaakt uit elementen ‘die niet aan de zichtbare werkelijkheid zijn ontleend maar geheel en al zijn gecreëerd door de kunstenaar van wie ze een hoog werkelijkheidsgehalte hebben meegekregen.’ Apollinaire noemt in dit verband de schilder Robert Delaunay als grondlegger, naast kunstenaars als Léger, Picabia en Duchamp die ook een tijd in die richting werken. Zuiverheid en licht, daar gaat het om, kleur en poëzie: ‘Ik houd van de kunst van vandaag omdat ik vóór alles houd van het licht, en alle mensen houden op de eerste plaats van het licht, zij hebben het vuur uitgevonden. (...) Het orfisme behelst de pure schilderkunst.’”
frb
Uit: Het perfecte licht. Beschouwingen, verhalen, gedichten. Uitgeverij Scorpio, Eckelrade 1999
Over Guillaume Apollinaire: https://nl.wikipedia.org/wiki/Guillaume_Apollinaire
Afb. Picasso, ‘Portrait de Guillaume Apollinaire’, 1913
Geen opmerkingen:
Een reactie posten