“Niemand zal ooit iets vernemen over het toneel van ons bed, over het stuk dat we in dit bed opvoerden. Niemand zal ooit iets vernemen over de geur die ik er heb achtergelaten, over de tijd die ik er heb doorgebracht, naar hem kijkend als hij sliep, over de plek waar hij lag, buiten mijn bereik, met gesloten ogen, met halfopen, ontspannen hand, een hand die hij daarentegen, als ze mijn lichaam in de greep hield, stijf dichtkneep, mijn gevangen, gekluisterde lichaam dat overliep van aanbidding, angst, woede, en de identieke spiegels die ons onophoudelijk gadesloegen in hun zwarte lijst die oneindig veel groter was dan de spiegel zelf.”
Uit: Caroline Lamarche, Het geheugen van de lucht. Uit het Frans vertaald door Katelijne De Vuyst. Uitgeverij Vleugels, Bleiswijk 2021.
Over Caroline Lamarche: https://nl.wikipedia.org/wiki/Caroline_Lamarche
Over Katelijne De Vuyst: https://nl.wikipedia.org/wiki/Katelijne_De_Vuyst
Geen opmerkingen:
Een reactie posten