De kunst van het verdwijnen
Op het overvolle marktplein liep iemand
door een megafoon te schreeuwen om
in vredesnaam te worden vergeten.
Ik ging een eindje met de eenmansbetoging op.
Het moment brak aan om betrapt, verboden
en bestreden te zijn. Ik wandelde verknipt
rond met een keukenschaar in mijn mond.
Kon ik maar onzichtbaar zijn,
mij als een handvol zand begraven.
Niet meer in het plaatje passen
van de voorgrond met de luidruchtige uren.
Ik bekwaamde mij in de kunst van het verdwijnen.
Stiekem ging ik het hoekje om
en hing overal posters op om de aandacht
te vestigen op mijn ingestudeerde einde.
Sommigen zijn hun leven lang zoek,
verstoppen zich in de diepte van een schelp
of liggen reeds onder een verweerde steen.
Maar nu ik eeuwig weg ben
betreur ik dat niemand zag
hoe mooi ik verdween.
Uit: Maarten Inghels, Nieuwe rituelen. Uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam 2015
Maarten Inghels: https://nl.wikipedia.org/wiki/Maarten_Inghels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten