“Vannacht zag ik in mijn droom hoe mijn moeder ineens opdook voor het huis waar ik woon. Ze leek kleiner dan in werkelijkheid. Door de verzakking van haar ruggenwervels is ze inderdaad zowat tien centimeter gekrompen, voor het eerst in mijn leven steek ik boven haar uit zoals mijn dochters op een goede dag boven mij zullen uitsteken – de artrose zit in onze genen. In het midden van mijn nachtelijke blikveld stond mijn moeder, minder lang dan vroeger, voor de in duisternis gehulde gevel, haar vrijwel blinde ogen gericht op het raam van mijn kamer. Uitgeput door haar lange tocht scheen ze te denken dat ik niet thuis was. Uit haar ontredderde houding maakte ik op dat ze zich oneindig eenzaam voelde voor dat huis waar niemand aanwezig leek te zijn.”
Uit: Caroline Lamarche, Het einde van de bijen. Vertaald uit het Frans door Katelijne De Vuyst. Uitgeverij Vleugels, Bleiswijk 2022
Caroline Lamarche: https://nl.wikipedia.org/wiki/Caroline_Lamarche
Katelijne De Vuyst: https://nl.wikipedia.org/wiki/Katelijne_De_Vuyst
Geen opmerkingen:
Een reactie posten