Wie Marianne Aartsens werken al wat langer kent, ziet hoe zuiver zij telkens het mysterie van het onuitspreekbare weet te bewaren. De spanning tussen droom en werkelijkheid die zo kenmerkend is voor haar manier van schilderen, heeft zij ook in het recentere werk weten te bewaren. Wat nieuw blijkt, is het handschrift dat losser en op plaatsen pasteuzer is geworden, zoals ook de afgebeelde vrouwen minder ondoorgrondelijk lijken – al kom je er nooit écht achter wat in hun denken en voelen groeit. Hun sterke aanwezigheid zegt genoeg. Wie meer wil bevatten, zoekt verkeerd. Hier, in deze domeinen van Marianne Aartsen, wisselen beelden uit werkelijkheid, schijn en perceptie elkaar af en vallen uiteindelijk samen in het beeld dat ons vasthoudt. Een toon van meerduidigheid is gezet en dat intrigeert mateloos.
De onderlinge verbanden die vervolgens in hoofd en hart met elkaar verbonden worden, werken blijvend na. De rijkdom aan kleur verstevigt de opgeroepen emotie. Aartsen is daar geraffineerd in. Wars van alle luidruchtigheid kiest zij in haar ‘oneindige plan’ voor het oorspronkelijke: de verstilde hartstocht, de even verheven als aardse afzondering van de mens, stralend maar toch naar binnen gekeerd; soms gewijd maar nooit ontoegankelijk. Zo schildert zij het onuitspreekbare uit in een beweging die steeds wervelender wordt, die aanvult wat bijna vergeten was. Bij haar leeft het wezen van de herinnering, zij weet die aan de vergetelheid te onttrekken. Herinneringen aan smart, tederheid, intimiteit weet zij een universeel karakter te geven, te verheffen boven de dagelijkse gang van menselijke ervaringen.
Aartsen neemt risico’s: zij stelt zich bloot aan de ‘vergetende herinnering’, zij daalt af in het geheugen van de mensheid, dwaalt door onbekende ruimtes, verenigt eenmaal weer boven diepte en oppervlakte, het verre en het nabije. En zij komt er in confrontatie met het oog van de toeschouwer altijd open, vol kracht, haast onstuimig weer uit. Zinnelijk ook, hartstochtelijk.
Dát is haar passie. Zo schildert zij, plaatst zij ons tegenover de afgebeelde vrouwen en bloemen, stelt zij ons aller sterven uit. Marianne Aartsen trotseert de tijd. Ongedefinieerde gevoelens geeft zij een plaats: midden tussen ons in.
Uit: Frans Budé: Het perfecte licht. Uitgeverij Scorpio, Eckelrade 1999
Afb.: Zonder titel, olie op papier 200x122 cm, 1997
Marianne Aartsen: https://www.marianneaartsen.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten