Komt hij aangelopen, verdwijnt onhandig
tussen slierten, stengels, wortelresten –
dit is mij, kronkelend in een lach,
de rest is tooi. Zo diep ik op,
sla ik over, wil u niet onthouden
de plassen en het vocht
waarin ik slaap, na verloop van tijd
mij draai, of anders op mijn rug
mij krab, graai en speel,
al zie ik later pas de haren die
dooreen tevoorschijn, en nachtblauw
in vol ornaat de verzorger, beroerde
prater die ’s avonds afscheid neemt
en schampt de lege bakken water. Alleen
zichzelf vult hij aan, de stilte laat hij staan.
frb
Gedicht bij ‘Chimpanzee’ (olieverf op doek, 1955) van Francis Bacon. Opgenomen in de dichtbundel Bestendig verblijf, Meulenhoff 2010.
Francis Bacon: https://nl.wikipedia.org/wiki/Francis_Bacon_(schilder)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten